چرا می نویسم؟

 یاد حرفهای شیخ  ضیایی (رحمه الله) می افتم...

راستی گفتن این چیزها چه فایده ای داره؟ این که در فلسطین و چچن و کشمیر و عراق و افغانستان و خیلی جاهای دیگر چه می گذرد؟ ناراحت کردن همدیگر با حرف زدن درباره جنایات دیگران علیه ما چه سودی برای ما دارد؟ چرا ما هم درباره اخبار ورزشی و بازی های امشب و اخبار خواننده ها و مد لباس و جدیدترین گوشی های موبایل و اینجور چیزهای جذاب مطلب ننویسیم؟ به ما چه که در فلسطین چه می گذرد؟!! اصلا نقطه ارتباط ما و آنها چیست؟ یعنی اگر این بلاها سر ما می آمد آنها برای ما دعا می کردند؟...

اینها چیزهایی است که ممکن است به ذهنمان بیاید

چرا من اینها را می نویسم؟

اما من چیزهایی دیگری دارم که بگویم:

چرا ملت ها اینقدر در مورد جنایاتی که علیهشان رخ می دهد حساسند؟ چرا هولوکاست برای یهودیها به این حد از تقدس رسیده؟ همان هولوکاستی که درباره حقیقتش هنوز هم بحث است... چرا ارمن ها برای ثابت کردن آن قضیه (درباره راست و دروغش حرف نمی زنم) اینقدر حساسند؟

اما وقتی به واقعیت هایی که نیاز به اثبات ندارند نگاه می کنی مثلا به همین حال حاضر جهان و چیزهایی که همین الان دارند رخ می دهند... هر جا جنگ است مسلمانان دارند در آتش آن می سوزند. به طوری که اگر نگویم همه جنگها اما حداقل غالب آنها در مناطق ماست.

چرا ما برای قضایای خودمان حساس نباشیم؟ شاید من و تو وجه اشتراک خود را با عراق و فلسطین و چچن ندانیم. اما آنهایی که آن آتشها را به پا کردند ما را به یک شکل می بینند...

---

چنین گفت پیامبر- صلی الله علیه و سلم:

{نزدیک است که امت ها همدیگر را علیه شما فراخوانند همانگونه که گرسنگان همدیگر را به کاسه غذا فرا می خوانند... صحابه گفتند ای رسول خداوند آیا ما آنروز کم هستیم (که اینگونه رخ می دهد؟) گفت: خیر! شما آنروز زیاد خواهید بود اما به مانند خس و خاشاک روی سیلاب و خداوند هیبت شما را از دل دشمنانتان خواهد برد و سستی را بر قلبهایتان خواهد انداخت. گفتند ای رسول خدا ستی چیست؟ گفت: حب دنیا و بد داشتن مرگ...}

أخرجه أبو داود فی سننه (2/10 2) والرویانی فی مسنده (ج 25/134/2) من طریق عبد الرحمن بن یزید بن جابر عنه و صحح الآلبانی

دعا کنید

 نمی خواهم چیز خاصی بنویسم ، فقط برای برادران و خواهرانمان در فلسطین دعا کنید.

اسرائیل دارد در بیت حانون جنایت می کند. خدا کند دچار بی حسی نشده باشیم. جنین و رفح را که یادتان هست؟

 روزی این روز سیاه هم  به پایان می رسد این وعده الهی است که حق به پیروزی برسد اما آن روز نام ما در کدام قسمت تاریخ نوشته خواهد شد؟ سیاه یا سفید یا حتی ارزش نوشته شدن را خواهد داشت؟

بله این هم خواهد گذشت، به حرف من بخندید اما همیشه اینگونه نخواهد بود...

دعا را فراموش نکنید. اگر این حداقل کاری باشد که...

عکسهایی از کشتار بیت حانون

منبع: الجزیره

حماسه زنان بیت حانون

 میان این همه خبر غم انگیز  که از فلسطین می رسد حماسه ای که زنان مجاهده بیت حانون بر جای گذاشتن قلب هر مسلمانی را مملو از غرور و افتخار می کند

در حالی که نیروهای اسرائیلی تعداد زیادی از مجاهدین وابسته به گروه های مختلف فلسطینی را در مسجد بیت حانون محاصره کرده بودند و این حلقه محاصره هر لحظه تنگتر می شد زنان مجاهد بیت حانون با به خطر انداختن جان خود مسجد را به محاصره خود درآورده و با ایجاد فضای مناسب باعث شدند ۷۳ مجاهد فلسطینی موفق به فرار شوند. در این قضیه چند نفر از زنان فداکار فلسطینی جان خود ر از دست داده یا زخمی شدند.

 ملت ها برای خود حماسه هایی دارند  و سعی می کنند این حماسه ها را به نسل های بعدی خود نیز منعکس کنند حتی اگر آن حماسه یک عمل فردی و یا نه چندان بزرگ باشد. اما آیا ملت های عرب و مسلمان به این حادثه آن اهمیتی را که لازم بود دادند؟ در برخی کشورهای مسلمان اگر مثلا یک زن  اقدامی به نفع جریانهای سکولار و به نفع تبلیغات آنها انجام دهد تبدیل به آزادی گر زنان و قهرمان ملی می شود و چه بسا زنان در بسیاری از کشورهای ما عملا تبدیل به وسیله ارزانی برای لذت جویی مردان شده اند و دستگاه های تبلیغاتی با وقاحت تمام آن را پیروزی بر جامعه مردانه می دانند!

اما حماسه های واقعی که این تنها نمونه ای از آن بود در میان هیاهوی رسانه های فاسد گم می شوند.

این داستان را به همه بگویید. شاید به آیندگان هم برسد...

داستان آن بوسه !

  شاید شما هم  از خواندن این داستان تعجب کنید

 شاید هم برایتان کمی غیر طبیعی به نظر بیاید!
 اما در هر صورت این داستان واقعی است...  [ مطلب کامل ]